به نقل از «ناطقان»

حکم تلفظ اشتباه در نماز چیست؟

تاریخ انتشار: ۲۳ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۰۱۵۹۲۹

نماز هم مانند دیگر اعمال و ارکان دینی، آداب مخصوصی دارد. از این رو باید از احکام نماز از جمله حکم تلفظ اشتباه در نماز اطلاع داشته باشیم تا بتوانیم از صحت نماز اطمینان حاصل کنیم. در ادامه این مطلب بیتوته به آن می پردازیم. ناطقان: نماز یکی از صورت های عبادت و پرستش است که در برخی از دین ها وضع شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

قرائت یکی از رکن های اصلی نماز به شمار می رود که باید سوره ها و دیگر اذکار نماز به صورت صحیح ادا شوند، و اگر به شکل نادرست تلفظ شوند، موجب تغییر معنای کلمات می شود و در نتیجه سبب باطل شدن نماز می شود. برای مشاهده حکم تلفظ اشتباه در نماز و مسائل مربوط با آن در ادامه این بخش همراه ما باشید.

 
اشتباه در تلفظ تشهد

به طور کلی اشتباه خواندن الفاظ تشهد یا زیاد خواندن آن براساس نظر امام خمینی (ره)، آیت الله خامنه ای و آیت الله مکارم شیرازی اگر سهوی باشد، نماز را باطل نمی کند، اما فرد باید در ادامه و نمازهای بعدی آداب آن را رعایت کند. البته در مورد فراموش شدن تشهد طبق نظر برخی از مراجع از جمله آیت الله سیستانی، سجده سهو الزامی است. مراجعی مانند آیت الله خامنه ای و آیت الله مکارم شیرازی نیز بنا بر احتیاط واجب سجده سهو را الزامی می دانند.

 
شک در تلفظ صحیح کلمات

اگر کسی در تلفظ صحیح یکی از ذکرها یا سوره ها شک کند، سه حالت کلی وجود دارد :

 

اگر فرد وارد رکن بعدی شده باشد، نباید به شک اعتنایی کند.

اگر فرد هنوز در حال ادای همان رکنی است که به آن شک کرده، باید آن آیه یا عبارت را مجددا به نحو صحیح تلفظ کند.

اگر فرد پس از خواندن نماز به صحت تلفظ و خواندنش شک کند، نباید به آن اعتنا کند.

 
حکم تلفظ اشتباه در نماز

بر اساس دیدگاه امام خمینی (ره)، حضرت آیت الله خامنه ای و اکثر فقها و مراجع تقلید، تلفظ اشتباه سوره ها و دیگر اذکار نماز اگر سهوی و در اثر غفلت باشد موجب ابطال نماز نمی شود. همچنین اگر فرد بعد از خواندن نماز متوجه اشتباه خود بشود، لازم نیست آن نماز را قضا یا تکرار کند.

 

البته برخی مراجع مانند آیت الله شبیری زنجانی، آیت الله مکارم شیرازی و آیت الله فاضل لنکرانی به جا آوردن قضا نماز در این مورد را بنابر احتیاط مستحب لازم دانسته و برخی دیگر مانند آیت الله اراکی، آیت الله صافی گلپایگانی و آیت الله نوری همدانی بنا بر احتیاط واجب لازم می دانند.

 

در صورتی که این اشتباه به صورت عمدی بوده یا با علم به تلفظ اشتباه همراه باشد، نماز فرد مورد قبول نیست. به طور کلی بر همه مکلفین واجب است که تجوید و ادای درست الفاظ در اعمال واجب را یاد بگیرند. در واقع قرائت درست، به زبان آوردن دقیق کلمات است و قرائت قلبی مصداق آن نیست. البته در این مورد استثنایی وجود دارد، کسانی که دچار معضلات تکلم از جمله لالی یا لکنت زبان هستند و همچنین کسانی که توانایی یادگیری تلفظ درست ارکان نماز را به هر دلیلی ندارند، باید به میزان توانایی و استطاعت خود این آداب را رعایت کنند.



تلفظ اشتباه در نماز چه حکمی دارد ؟

 
قرائت صحیح الفاظ نماز

زمانی که مشغول خواندن نماز هستید، چنانچه در حین خواندن سوره های نماز و یا دیگر ارکان واجب یا واجبات غیر رکنی متوجه تلفظ اشتباه خود در نماز شدید، باید به دو صورت زیر عمل کنید :

 

• اگر آن سوره یا رکن تمام شده باشد و در رکن بعدی، به تلفظ غلط خود پی بردید، باید نماز را به همان شکل ادامه دهید و ضرورتی به بازگشت به رکن قبلی و اصلاح تلفظ نیست و نمازی که خواندید صحیح می باشد.

 

• اگر در همان رکن و پیش ارز ورد به رکن بعدی نماز متوجه قرائت نادرست خود شدید، مثلا بخشی از سوره حمد را اشتباه قرائت کردید، باید ابتدا آن را اصلاح کنید و بعد رکن بعدی را انجام دهید.

 

در رابطه با همین مساله امام خمینی فرموده اند:

«اگر پیش از آن که براى رکوع خم شود، بفهمد که حمد و سوره را نخوانده باید بخواند. اگر بفهمد سوره را نخوانده، باید فقط سوره را بخواند ولى اگر بفهمد سوره حمد تنها را نخوانده، باید اول حمد و بعد از آن دوباره سوره را بخواند. همچنین اگر خم شود و پیش از آن که به رکوع برسد بفهمد، باید به همین دستور عمل نماید.»

 
نحوه صحیح قرائت سوره ها و ارکان نماز

برای قبولی نماز و درستی خواندن نماز، قرائت سوره ها، تسبیحات اربعه، ذکر سجود و رکوع و … باید صحیح تلفظ شود. همچنین تلفظ اشتباه موجب تغییر معنای کلمات می شود. به طور مثال، چنانچه حرف «ح» در عبارت «الرحمان الرحیم» به صورت حرف «ه» تلفظ شود، یعنی «الرهمن الرهیم» معنای آن از بخشنده مهربان به مرهم گذار تغییر می یابد.

 

اگر «ص» در «صالحین» به شکل حرف «س» یعنی «سالحین» تلفظ شود، معنای آن از شایستگان به غائط شدگان تغییر پیدا می کند.

 

یا این که صمد با حرف «ص» به معنای بی نیاز است و با حرف «س» به معنای متحیر ایستاده می باشد.

 

همچنین «الحمد» با تلفظ حرف «ح» به معنای ستایش می باشد و قرائت آن به صورت «الهمد» یعنی هلاکت است.

 

موارد بالا چند مثال از تلفظ اشتباه در نماز بود، از این رو قرائت صحیح حروف در ارکان و سوره های نماز، بسیار مهم می باشند و تمامی مراجع بر تلفظ صحیح نماز تاکید کرده اند.

 
نحوه صحیح قرائت سوره ها و ارکان نماز, حکم تلفظ اشتباه در نماز از دیدگاه مراجع تقلید, درباره ی احکام تلفظ اشتباه در نماز


 
حکم تلفظ اشتباه در نماز از دیدگاه مراجع تقلید

از نظر اکثر مراجع تقلید و فقها، تلفظ ناصحیح سوره ها، اگر به صورت عمدی باشد، سبب باطل شدن نماز می شود. اما در صورتی که این تلفظ اشتباه سوره ها و یا ارکان دیگر و واجبات غیر رکنی نماز، سهوا و یا به دلیل غفلت باشد، موجب باطل شدن نماز نمی شود. بعضی از مراجع تقلید همچون آیت الله فاضل لنکرانی، آیت الله شبیری زنجانی و آیت الله مکارم شیرازی بنابر احتیاط مستحب، قضای نماز را ضروری دانسته اند. بعضی از فقها نیز از جمله آیت الله نوری همدانی، آیت الله اراکی و آیت الله صافی گلپایگانی قضای نماز را واجب شمرده اند.

 

بنابراین تمامی مکلفین ملزم به یادگیری تلفظ صحیح الفاظ و تجوید برای اعمال واجب می باشند. البته کسانی که قدرت تکلم ندارند و یا این که لکنت زبان دارند، یا به هر دلیلی قادر به یادگیری صحیح این الفاظ نیستند، این حکم شامل حال آن ها نمی شود و باید بر اساس استطاعت و توانای خود، سوره ها و دیگر ارکان نماز را ادا و قرائت کنند.

 

• چنانچه نمازگزار حرکات کلمات را اشتباه بخواند و یا مخرج حروف را صحیح ادا نکند نمازش صحیح است ؟

پاسخ آیت الله مکارم شیرازی: هرگاه يكى از كلمات حمد و سوره يا ذكرهاى ديگر نماز را نداند، يا زير و زبر آن را غلط بخواند، يا حرفى را به حرف ديگرى تبديل كند، مثلاً به جاى (ض) (ز) بگويد در صورتی كه از نظر لغت عرب غلط باشد، نماز او باطل است.

 

• اگر قرائت صحیح آیه یا ذکری را می دانسته اما بعدا متوجه شده که اشتباه کرده است، حکم نمازهای خوانده شده چیست ؟

پاسخ آیت الله مکارم شیرازی: هرگاه كلمه يا تلفظ آيه يا ذكرى را صحيح مى‏ دانسته و مدتى در نمازها خوانده و بعد مى فهمد غلط بوده، نمازش اعاده ندارد، هرچند احتياط مستحب اعاده يا قضاى آن است.

منبع: ناطقان

کلیدواژه: آیت الله مکارم شیرازی مراجع تقلید خواندن نماز ارکان نماز آیت الله بر احتیاط تلفظ صحیح سوره ها اگر فرد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت nateghan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ناطقان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۰۱۵۹۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نقش زنان در معنابخشی به زندگی خانوادگی و اجتماعی

ما در جامعه امروزی، مادران بی‌شماری را می‌یابیم که نگران تربیت معنوی فرزندان خود، آنها را تحت آموزش‌های مختلف از این جلسه به آن جلسه و از این معلم به آن معلم می‌برند! درحالیکه الگوی اصلی در مقابل چشمان کودکان، در حقیقت خودشان هستند. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، وقتی از معنویت سخن به میان می‌آید، گذر از زَبَدی که ناپایدار است و رسیدن به مغز و اصل چیزی که نفع واقعی انسان را در بر دارد، متبادر به ذهن می‌شود. در حقیقت معنویت تلاشی برای وانهادن ادراکات غیرواقعی و درک‌ زندگی واقعی است. تلاشی که به زندگی جهت می‌دهد، برای آن هدف تعیین می‌کند و مسیر انسان را به سوی تکامل رهبری می‌کند.

اما نقش زنان در معنویت‌بخشی به زندگی چیست؟ چگونه زنان می‌توانند هم به زندگی خود و هم به اجتماع کوچک (خانواده) و اجتماع بزرگ (جامعه) معنا بخشند؟

خبرگزاری تسنیم در گفت‌وگو با دکتر مژگان خان‌بابا، مشاور امور بانوان معاونت قرآن و عترت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و استاد دانشگاه جامعه المصطفی العالمیه، به بررسی نقش زنان در معنویت‌بخشی به زندگی پرداخته است.

معنویت؛ تلاشی برای درک‌ زندگی واقعی

«معنوی و معنویت» منسوب به معنا، غالباً در مقابل ظاهری، مادی و صوری به کار می‌رود. واژه «معنویت» را شاید بتوان با این آیه قرآن به خوبی بیان کرد: «كَذَلِكَ یضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَیذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا ینفَعُ النَّاسَ فَیمْكُثُ فِی الْأَرْضِ» (سوره رعد؛ آیه 17) در این آیه حق ثابت و ماندنی، و باطل همچون کف روی آب، ناپایدار و زوال‌پذیر معرفی شده است. این آیه می‌تواند مقایسه ظاهر و معنا باشد.

وقتی از معنویت سخن به میان می‌آید، گذر از زَبَدی که ناپایدار است و رسیدن به مغز و اصل چیزی که نفع واقعی انسان را در بر دارد، متبادر به ذهن می‌شود. در حقیقت معنویت تلاشی برای وانهادن ادراکات غیرواقعی و درک‌ زندگی واقعی است. تلاشی که به زندگی جهت می‌دهد، برای آن هدف تعیین می‌کند و مسیر انسان را به سوی تکامل رهبری می‌کند.

اما نقش زنان در معنویت‌بخشی به زندگی چیست؟ چگونه زنان می‌توانند هم به زندگی خود و هم به اجتماع کوچک (خانواده) و اجتماع بزرگ (جامعه) معنا بخشند؟

آثار جنسیت زنانه بر رشد عرفانی و معنوی

نقش زنان در معنویت‌بخشی به زندگی

برای رسیدن به پاسخ این سؤالات، کافی است تنها به یکی از روایات قرآنی، آن هم روایتی که تنها در آن روایت، نام زنی به صراحت آمده است، مراجعه کنیم. داستان حضرت مریم بنت عمران، یکی از چهار زن برگزیده عالم که مادرش پس از وضع حمل از اینکه دختری زاده، نگران است: «وَ لَیسَ الذَّکَرُ کَالاُنثَی» (آل عمران/ آیه 36)

اما همین دختر چنان به تربیت معنوی خود مشغول می‌شود و از خود آغاز می‌کند که سرمشق و الگوی پیامبر خدا می‌گردد: «کُلَّمَا دَخَلَ عَلَیهَا زَکَرَیَّا المِحرابَ وَجَدَ عِندَهَا رِزقًا» (همان سوره/ آیه 37) پیامبری که خود متصل به منبع وحی است، می‌پرسد: «یَا مَریمُ اَنَّی لَکِ هَذَا» (همان آیه).

شاید این بخش از آیه همان حلقه مفقوده در جامعه زنان امروزی باشد. ما در جامعه امروزی، مادران بی‌شماری را می‌یابیم که نگران تربیت معنوی فرزندان خود، آنها را تحت آموزش‌های مختلف از این جلسه به آن جلسه و از این معلم به آن معلم می‌برند! درحالیکه الگوی اصلی در مقابل چشمان کودکان، درحقیقت خودشان هستند.

آنها غافل از اینکه شبانه‌روز توسط فرزندانشان رصد می‌شوند و فرزندان آنها با چشمانی تیزبین الگوهای زندگی خود را در مادران خود جستجو می‌کنند، به جای پرداختن به رشد معنوی خود، فرزندان را به دست کسان دیگری، خواسته یا ناخواسته می‌سپارند و از نقش اصلی خود در این فرایند کاملاً غافل می‌شوند: «یَا ایُّها الّذینَ آمَنُوا عَلیکُم اَنفُسَکم» (المائده/ 105)

در روایت حضرت مریم سلام الله علیها، هر بار حضرت زکریا علیه السلام نزد او می‌رود، رزقی می‌بیند: هر بار رزقی، یعنی هر بار ثمره و پاداش فعلی الهی متفاوت از دیروز و فردا.

سحر دانشور: حوزه زنان رسانه ندارد!
 

معنویت و معنابخشی یعنی پرهیز از تکرار و روزمرگی

معنویت و معنابخشی یعنی پرهیز از تکرار و روزمرگی: «مَنِ اِسْتَوَى یوْمَاهُ فَهُوَ مَغْبُونٌ» این الگو چنان تأثیرگذار است که پیامبر الهی را به حرکت درآورده، او را از ناامیدی از درگاه الهی که متناسب با شأن پیامبری‌اش نیست، به سوی امید «رَبِّ هَب لِی مِن لَدُنکَ ذُرِیَّةً طَیِّبَة» (همان سوره/ آیه 38) و امیدبخشی : «وَ امرَاتِی عَاقِر» (همان سوره/ آیه 40) به حرکت درمی‌آورد.

آنچه که از زنان در جامعه امروزی انتظار می‌رود؛ یعنی توجه به معنویت و پرهیز از روزمرگی و معنابخشی به زندگی خود و اطرافیان (خانواده)، ایجاد شوق، پویایی، تحرک و نشاط معنوی در زندگی با متصل شدن به خالق هستی و ایجاد رابطه دوستی با تنها دوست اطمینان‌بخش و مطمئن: «الَّذِینَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (الرعد/آیه 28)

سپس داستان از انحصار در خانواده و اطرافیان درآمده، خطاب آن جهانی می‌شود: «وَ إِذْ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ یا مَرْیمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِینَ» (همان سوره/آیه 42) رسالت مریمی که در واقع پیامبر نیست، از حوزه خانواده و عشیره به جهانیان گسترش می‌یابد.

این داستان، ذهن خواننده را به رسالت پیامبران بزرگ الهی و از جمله پیامبر بزرگ اسلام صلی الله علیه و آله نزدیک و منتقل می‌کند. آنجا که از حوزه عشیره و خانواده: «وَ أَنْذِرْ عَشِیرَتَكَ الْأَقْرَبِینَ» (الشعراء/ 214) و مخاطبینِ خاصِ«رِحْلَة الشِّتَاءِ وَالصَّیفِ» (قریش/آیه2) به دعوتی جهانی : «فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِینَ» (الحجر/ آیه 95) گسترش می‌یابد.

رسالت معنوی حضرت مریم سلام الله علیها از خود شروع می‌شود، به خانواده می‌رسد و از آنجا به خارج از خانواده و جهانیان منتقل می‌شود. این، نقش معنوی یک زن از نگاه قرآنی است.

انتهای پیام/